Dane uzupełniające tłumaczenie fragmentów
(może zawierać drobne błędy) z:
http://stm.sciencemag.org/content/suppl ... a34_SM.pdfPrzypadki klinicznePacjent 1 jest 58 letnim mężczyznom u którego nastąpiła wznowa GBM 4 miesiące po zakończeniu standardowej terapii na którą składał się wstępny zabiegiem usunięcia masy guza, radioterapia, oraz TMZ (Temodal). W tym okresie (14 miesięcy po resekcji) został skierowany na terapię DCA. Jego sprawność wg. skali Karnofsky'ego (KPS) wynosiła 90 punktów, nie doświadczał także znaczącego obrzęku mózgu. Po piętnastu miesiącach trwania terapii z użyciem DCA (dawka 6.25mg/kg podawana doustnie dwa razy dziennie od miesiąca 7) jego stan kliniczny pozostawał stabilny pierwotna lokalizacja guza również pozostawała stabilna i nie ulegała wzrostowi. Ponadto występowała znacząca regresja w dwóch wtórnych masach przy-skroniowych (Ryc. 2A i S2).
Ryc. S2 Rozwój odpowiedzi guza u pacjenta 1[/b]
Zostały pokazane osiowe obrazy RM Seryjne T1 z zastosowaniem zastosowaniem kontrastu paramagnetycznego (gadolinium) na poziomie połowy komór. Podczas tego 15 miesięcznego okresu jedyną terapią dla tego pacjenta było oralnie podawanie DCA. U pacjenta wykazano progresje schorzenia pomimo zastosowania w przeszłości terapii standardowej, nie spodziewano się także, żeby pacjent przeżył więcej jak kilka miesięcy. Należy zauważyć, że pierwotna lokalizacja guza, wskazana przez żółte strzałki pozostawała stabilna. Kolejny mały przerzutowy obszar obecny na początku badania jest pokazany białymi strzałkami, nie urósł w przeciągu 3 miesięcy. Aczkolwiek, należy zwrócić uwagę, że w okolicy 3 miesiąca pojawiła się progresja guza z nową masa przykomorową (również PET pozytywną jak zostało pokazane na Ryc. 2A) wskazaną czerwonymi strzałkami. Jest to najlepiej przedstawione w niższych rogach skanu (inny poziom). Spekulujemy, że w przeciągu 2 – 3 miesięcy, kiedy stężenie DCA nie uległo znaczącemu wzrostowi, pacjent mógł otrzymywać za niską dawkę. Należy zwrócić uwagę, że od 3 miesięcznego okresu była widoczna regresja obu przykomorowych mas (czerwone i białe strzałki). Ostatnia radioterapia miała miejsce więcej jak rok od kontrolnego TK (zwerbowanie) oraz pole napromieniowania obejmowało tylko pierwotną lokalizacje guza. Przez co, żadna ze wspomnianych tu zmian nie mogły by być wynikiem pseudo – progresji.
Pacjent 2 to 47 letnia kobieta z historią kilku wznów GBM pomimo zastosowania resekcji. Radioterapii, TMZ oraz kilku protokołów chemioterapii paliatywnej, włączając Etopozyd, CCNU (Lomustyna) oraz Tamoksyfen. Jej ostatnia chemioterapia została zakończona cztery miesiące przed zwerbowaniem. Cierpiała z powodu prawostronnego zaburzenia ruchowo – czuciowego oraz, aż do jej ostatniej wznowy, miała przeprowadzony zabieg resekcji, po którym nastąpiła terapia z użyciem DCA. Drugi zabieg resekcji oraz drenaż torbieli objawowych został przeprowadzony 11 miesiąca. Piętnaście miesięcy po rozpoczęciu terapii z użyciem DCA, jej stan kliniczny pozostawał stabilny z utrzymującą się poprawą radiologiczną (Ryc. 2A)
Pacjentem 3 był 52 letni mężczyzna z historią kilku wznów GBM pomimo zabiegu resekcji, radioterapii, TMZ oraz kilku protokołów terapii paliatywnej, w skład których wchodziły Etopozyd, CCNU (Lomustyna) oraz Tamoksyfen. Ostatni zabieg resekcji został u niego przeprowadzony 3 miesiące przed zwerbowaniem. Od czasu jego ostatniej progresji schorzenia był nieoperacyjny z uwagi na duży rozmiar guza oraz znaczący obrzęk z przesunięciem linii środkowej pomimo podawania maksymalnych dawek sterydów (Ryc.S5)
Podjął się terapii z użyciem DCA, a jego poziom KPS w tym okresie wynosił 60 punktów. Postępujące nadciśnienie śródczaszkowe doprowadziło do jego śmierci 3 miesiące później.
Ryc. S5 GBM RM pacjenta 3Zostały pokazane osiowe obrazy RM Seryjne T1 z zastosowaniem zastosowaniem kontrastu paramagnetycznego (gadolinium) na poziomie przedsionków komór bocznych. Należy wrócić uwagę na duży rozmiar guza oraz znaczny obrzęk oraz przesunięcie linii środkowej, pomimo podawania maksymalnych dawek sterydów, w czasie zwerbowania, zanim terapia z użyciem DCA została rozpoczęta. Stan pacjenta ulegał pogorszeniu wraz ze wzrostem obrzęku, w wyniku komplikacji którego zmarł 3 miesiące później.Pacjent 4 to 45 letni mężczyzna który przeszedł wstępną resekcję po czym wszedł do 3 miesięcznego protokołu przed terapii z użyciem DCA po czym nastąpiło podawanie DCA + standardowa terapia. Było to oparte na spekulacji, że DCA może uczulić guz na dalszą chemioterapię. Aczkolwiek pod koniec trzeciego miesiąca wykazywał radiologiczny dowód na progresje schorzenia, więc został przeprowadzony drugi zabieg resekcji. Po zabiegu kontynuował on zażywanie DCA wraz z standardową terapią (radioterapia oraz TMZ) Jego terapia z użyciem TMZ została wydłużona do 9 miesięcy, w oparciu o standardową praktykę jaka była w naszym programie, ponieważ wykazywał nieprzerwaną regresję. Po fazie kombinowanej kontynuował zażywanie samego DCA przez okres 6 miesięcy. W tym okresie (18 miesięcy terapii z użyciem DCA, 15 miesięcy po tym jak terapia kombinowana została rozpoczęta) pacjent pozostawał bezobjawowy z KPS na poziomie 100 punktów, oraz brakiem radiologicznych oznak na wzrost guza lub wznowę. (Ryc. S3)
Ryc. S3 Rozwój odpowiedzi guza u pacjenta 4Zostały pokazane osiowe obrazy RM Seryjne T1 z zastosowaniem kontrastu paramagnetycznego (gadolinium) na poziomie połowy komór. W trakcie pierwszych 3 miesięcy terapii z użyciem DCA (jako jedynej terapii) u pacjenta był dowód radiologicznej (ale nie klinicznej) progresji schorzenia. Standardowa terapia została zastosowana w tym okresie, pacjent miał resekcje masy guza po której następowała radioterapia oraz TMZ, oraz równocześnie była kontynuowana terapia z użyciem DCA. Terapia z użyciem TMZ została rozszerzona do 9 miesięcy gdyż pacjent wykazywał nieprzerwane radiologiczne korzyści i nie występowała żadna znaczna toksyczność ze strony TMZ. Po 9 miesiącach, podawanie TMZ zostało zakończone, podczas gdy podawanie DCA jako samego było kontynuowane. Została wykazana, progresja która była stwierdzona podczas badania RM oraz regresja jaka miała miejsce po użyciu terapii kombinowanej oraz samego DCA. W 18 miesięcy terapii z użyciem DCA (15 miesięcy od kiedy terapia została rozpoczęta) występowała utrzymująca się regresja guza oraz pacjent pozostawał bezobjawowy bez występowania żadnej znaczącej toksyczności.Pacjentem 5 jest 30 letnia kobieta po zabiegu resekcji GBM, po którym rozpoczęła terapię z użyciem DCA wraz z radioterapią i terapią z użyciem TMZ. Sześć miesięcy później ukończyła 6 miesięczny reżim TMZ i zażywała nadal samo DCA przed dodatkowe 9 miesięcy. Był dowód na kontynuacje regresji po tym jak terapia z użyciem TMZ została zakończona oraz 15 miesięcy po zwerbowaniu (15 miesięcy zażywania DCA) wykazywała całkowite ustąpienie guza (Ryc. S4), pozostając bezobjawowa z KPS na poziomie 100 punktów.
Ryc. S4 Rozwój odpowiedzi guza u pacjenta 5.Zostały pokazane osiowe obrazy RM Seryjne T1 z zastosowaniem kontrastu paramagnetycznego (gadolinium) na poziomie nadkomorowym u pacjenta 5, podczas 15 miesięcznego okresu nieprzerwanej terapii z użyciem oralnie podawanego DCA. Przez pierwsze 6 miesięcy pacjent był także leczony z użyciem standardowej terapii, w skład której wchodziła resekcja masy guza, radioterapia oraz TMZ jak również DCA. Podczas ostatnich 9 miesięcy terapia z użyciem DCA była jedyną terapią. W 15 miesiącu pacjent nie wykazywał żadnej wznowy schorzenia oraz pozostawał bezobjawowy bez znaczącej toksyczności. Zmiany pomiędzy RM z +6 miesiąca w porównaniu z RM z +15 (okres 8 miesięczny) odzwierciedlają regresje guza związaną z zastosowaniem DCA. Badanie MR w 6 miesiącu nie odzwierciedla pseudo progresji ponieważ zostało wykonane 6 miesięcy po radioterapii.DyskusjaProponowany ogólny mechanizm przeciw nowotworowych właściwości DCA w przypadku GBM (Ryc. S12) Ryc. S12 Proponowany ogólny mechanizm przeciw nowotworowych właściwości DCA w przypadku GBMPoprzednio wykazaliśmy, ze DCA indukuje apoptozę zależną od mitochondriów w kilku liniach komórkowych, poprzez inhibitowanie mitochondrialnych enzymó kinazy dehydrogenazy pirogronianowej (PDK) (1).
Wykazaliśmy, że skutkuje to wzrostem współczynnika oksydacji glukozy i jest związane z depolaryzacją mitochondriów oraz wzrostem produkcji mROS w kilku liniach nowotworów(1).
Obecnie wykazujemy, że DCA indukuje apoptozę, depolaryzuje mitochondria oraz zwiększa poziom mROS w ludzkich guzach GBM (Ryc. 1, 2B,5C), pierwotnych liniach komórkowych GBM (Ryc. 3B, S9) oraz rzekomych GBM-S.C. (Ryc. 3B, 4, 5C, S9). Indukowana przez DCA aktywacja PDH (Ryc. 2C) promuje oksydatywną dekarboksylacja pirogronianu do acetyl-CoA, głownego substratu cyklu Krebsa w macierzy mitochondrialnej. W wyniku tego DCA zwiększa koncentracje produkty cyklu Krebsa kwasu alfa-ketoglutarowego (Ryc. 6) jak również donorów elektronowych (NADH, FADH2)(1) które są dawcami elektronów w łańcuchu transportu elektronów zwiększając oddychanie (o ~40% zobacz wyniki) oraz produkcję mROS. Wzrost produkcji kwasu alfa-ketoglutarowego oraz ponadtlenków mają dodatkowo istotny dalszy wpływ, ponieważ mogą one zdestabilizować HIF-1α oraz aktywować p53, oba które były związane z patogenezą GBM.
Na przykład kwas alfa-ketoglutarowy jest krytycznym współczynnikiem prolyl-hydroxylases który destabilizuje HIF-1α (2). Dodatkowo obecność manganowej dysmutazy ponadtlenkowej (MnSOD), ponadtlenek jest dyskutowany do H2O2 który jest bardziej stabilny i może osiągnąć dodatkowe cele mitochondrialne, takie jak błonowe kanały potasowe (1) albo czynniki redox wyczulone transkrypcyjne (3 – 5). DCA zwiększa poziomy H2O2 które w połączeniu z zwiększonymi poziomami kwasu alfa-ketoglutarowego (Ryc. 6) mogą wyjaśniać inhibicję HIF-1α. Wykazaliśmy, że HIF-1α. Jest inhibitowany w guzach tkanek GBM pochodzących od pacjentów, w porównaniu z tkankami od tych samych pacjentów z sprzed terapii z użyciem DCA (Ryc. 5B). Utrzymując spadek aktywności HIF-1α, DCA zmniejsza także koncentracje VEGF w komórkach GBM (Ryc. 6) co może tłumaczyć obniżony poziom angiogenezy (odwrotnie do tego co przewidywał Clooney (
viewtopic.php?p=9390#p9390) –dop. corn) co wykazujemy w tkankach GBM pochodzących od chronicznie leczonych pacjentów (Ryc. 5A, S9D) oraz jak również In vitro (Ryc. S19). Podwyższenie poziomu nadtlenku oraz H2O2 może tłumaczyć aktywacje czułego na redox p53 (przeniesienie jądrowe) (5) które to wykazaliśmy w tkankach GBM pochodzących od chronicznie leczonych pacjentów (Ryc. S11). W tych samych komórkach p53 jest aktywowane, jego dalszy cel p21 jest zarówno regulowany w górę oraz aktywowany (przeniesienie jądrowe) (Ryc. S11) Aktywacja p21 może również wyjaśniać zmniejszone współczynniki proliferacji które wykazaliśmy w przypadku komórek GBM zarówno In vitro (Ryc. S9C) oraz w tkankach GBM po chronicznej terapii z użyciem DCA (Ryc.2B). Aktywacja p53 może również przyczyniać się do inhibicji HIF-1α, ponieważ oba czynniki transkrypcji współzawodniczą o ten sam kofaktor (6 - 8). Główny spadek w aktywności PDH oraz współczynników oddechowych w GBM (nawet w trakcie normoxia ) mogą indukować mitochodrialną „pseudo hipoksyczne” sygnały które mogą się przyczyniać do aktywacji HIF-1α oraz tłumienia p53. Aktywacja PDH przez DCA może eliminować te pseudo hipoksyczne sygnały i przyczyniać się do obserwowanych anty angiogennych właściwości które są terapeutycznie istotne w tych bardzo unaczynionych guzach.
Ryc. S9 Wpływ terapii z użyciem DCA na GBM – S.C. oraz apoptozę naczyniową (A) PDKII izoenzym z najniższym Ki dla DCA, jest ekspresjonowane w wysokiej koncentracji w liniach pierwotnego GBM pochodzących od pacjentów P2, P3 oraz P4, podczas gdy pozostałe trzy enzymy są również obecne. Zostały pokazane główne dane współczynnika PDKII nad intensywnością pasma aktyny (n=3).
(B) DCA indukuje apoptoze (komórki TUNEL-pozytywne) w klastrach GBM-S.C. (neurosfery) In vitro, w szczególności w połączeniu z TMZ (n=50 – 60 klastrów z 3 eksperymentów; *P<0.05 w porównaniu z GBM odniesienia)
(C) DCA indukuje apoptozę (%TUNEL-pozytywnych komórek) oraz inhibituje proliferacje (% PCNA-pozytywnych komórek) w pierwotnej linii komórkowej GBM wytworzonych z guzów sprzed terapii z użyciem DCA. Średne wartości danych zostały przedstawione ( 5 eksperymentów z 90 – 100 komórkami / eksperyment; *P<0.001).
(D) DCA indukuje apoptozę w GBM – S.C. In vivo w tkankach od pacjentów 2, 3, oraz 4 przed terapią DCA w porównaniu z guzami po terapii z użyciem DCA pochodzących od tych samych pacjentów (n=10-15 naczyń/ pacjenta *P<0.05, zobacz metody)Poprzednio wykazaliśmy, że DCA może depolaryzować mitochondria po części poprzez otwieranie VDAC, ponieważ skutkom jego działania częściowo zapobiegały inhibitory VDAC (1). Pastorino et al, wykazał, że potencjalny mechanizm nowotworowej hiperpolaryzacji mitochondriów [co charakteryzuję większość guzów litych (9)] jest translokacją glikolitycznego oraz uwrażliwionego na HIF enzymu Heksokinazy II (HXK-II) z cytoplazmy do zewnętrznej błony mitochondrialnej gdzie wiąże i tłumi VDAC (10, 11). Obecnie wykazaliśmy że pierwotne linie komórkowe GBM pochodzące od pacjentów sprzed terapii z użyciem DCA posiadały HXK-II zlokalizowane z mitochondriach (Ryc. S8) potwierdzając spostrzeżenie Pastorino. Aczkolwiek w pierwotnych liniach komórkowych GBM pochodzących z guzów po terapii z użyciem DCA uległo to normalizacji i HXK-II nie był już zlokalizowany z mitochondriami, zgodnie z depolaryzacją mitochondriów indokwaną przez DCA.
Ryc. S8 Heksokinaza II (HXK-II) w komórkach GBM pozyskanych od pacjentów przed i po chronicznej terapii z użyciem DCAZostały przebadane reprezentatywne mikrografię obrazujące linie komórkowe wyhodowane z tkanek naszych pacjentów przed i po terapii z użyciem DCA In vivo (pacjent 4 oraz 2). Ulokowanie glikolitycznego enzymu HXK-II oraz mitochondriów (zabarwionych z użyciem mitotracker). Jest pokazana translokacja HXK-II do mitochondriów w glikolitycznym środowisku nowotworu oraz przyczynienie się do hiperpolaryzacji mitochondriów, prowadzące do oporności na apoptoze. Należy zauważyć, że u dwóch zobrazowanych pacjentów pierwotne linie komórkowe pochodzące z tkanek sprzed terapii z użyciem DCA utrzymują tą metaboliczną właściwość invitro: HXK-II został ulokowany w obrębie mitochondriów jak zostało to przedstawione przez żółć fluoroscencyjną na połączonym obrazie w przeciwieństwie do linii komórkowych wyhodowanych z komórek nowotworowych pochodzących od tych samych dwóch pacjentów po terapii z użyciem DCA, metaboliczne remodelowanie uległo normalizacji: trzeba zwrócić uwagę na rozproszoną (jako przeciwieństwo do cętkowanego) ekspresje HXK-II oraz niedobór znaczącej lokalizacji wraz z mitochondriami, wykazanym przez brak żółci fluoroscencyjnej w porównaniu z komórkami sprzed terapii z użyciem DCA.Jednakże dokładna rola VDAC oraz MTP w nowotworach oraz apoptozie pozostaje niejasna (12) . Dodatkowo mechanizm przez który DCA zwiększa poziom mROS, w czasie kiedy depolaryzuje mitochondria pozostaje niejasny. Poprzednio wykazaliśmy, że źródłem mROS w komórkach leczonych z użyciem DCA jest Łańcuch transportu elektronów kompleks I (1). Zaproponowaliśmy mechanizm za pośrednictwem którego kompleks I (największy ze wszystkich kompleksów transportu elektronów oraz najbardziej podatny na uszkodzenia oksydacyjne z uwagi na jego duża zawartość grup żelazowo – siarkowych ) jest inhibitowany przez zwiększenie poziomu mROS indukowane przez DCA (1).
Może to wyjaśniać ewentualny spadek potencjału błony mitochondrialnej oraz inicjację apoptozy w sposób podobny do tego w liniach komórkowych w których kompleks I jest genetycznie inhibitowany, które charakteryzują się zarówno zwiększonym poziomem mROS oraz depolaryzacją mitochondriów (13,14)
In vivo DCA może mieć dodatkowe właściwości metaboliczne, wykraczające poza te obserwowane w kontrolowanych warunkach metabolizmu kultury. Na przykład pirogronian może wejść w ważne reakcje anaplerotyczne oraz ścieżki biosyntezy aminokwasów, które zostały zaproponowane jako ważne dla przeżycia komórki nowotworowej (15).
Co więcej aktywacja PDH oraz oksydacji glukozy może pośrednio [poprzez Cykl Randla (16)] inhibitować oksydacje kwasów tłuszczowych, co również zostało wykazane, że jest istotne dla przeżycia komórki nowotworowej (15).
Ryc. S10 Wpływ DCA na angiogenezę In vivoWpływ DCA na angiogenezę w ludzkich komórkach śródbłonka. Zostały przedstawione reprezentatywne fotografie komórek śródbłonka ludzkiej aorty umieszczone w matrigel. Należy zwrócić uwagę, że progresywnie zmniejszająca się ilość struktur rurkowatych wraz z tym jak dawka DCA ulega wzrostowi. Eksperymenty te zostały wykonane w warunkach hipoksycznych, standardowej procedurze by móc indukować angiogenezę w środowisku matrigel. Należy zwrócić uwagę, że hipoksja była fizjologicznie łagodna (PO2 na poziomie około 42) oraz pH a także PC02 pozostawały na normalnych poziomach (n=4 eksperymenty/ dawkę; ANOVA miała P<0.05 dla wszystkich dawek a także analiza post hoc wykazała, że dane w przypadku wszystkich dawek była znacząco inna od wartości kontrolnej). Ryc.S11 Wpływ terapii z użyciem DCA na aktywność In vivo p53 oraz p21Została przedstawiona konfokalna immunohistochemia (potrójne barwienie) na tkankach przed oraz po terapii z użyciem DCA. W porównaniu do tkanek sprzed terapii z użyciem DCA pochodzących od pacjentów chronicznie leczonych (po terapii z użyciem DCA) wykazują znaczącą aktywacje p53 (translokacja p53 w jądrze, zabarwiona na niebiesko z użyciem DAPI). Terapia z użyciem DCA zwiększa również ekspresje oraz aktywność p21 (translokacja jądrowa) zgodnie z przeniesieniem jądrowym p53 w guzach po terapii z użyciem DCA. Została zbadana średnia jądrowa fluorescencja AFU p53 lub p21, która została zmierzona w ośmiu losowych polach na slajd i w minimalnej ilości 3 slajdów na pacjenta / eksperyment;*P<0.05.Referencje1. S. Bonnet, S. L. Archer, J. Allalunis-Turner, A. Haromy, C. Beaulieu, R. Thompson, C. T. Lee,
G. D. Lopaschuk, L. Puttagunta, S. Bonnet, G. Harry, K. Hashimoto, C. J. Porter, M. A.
Andrade, B. Thebaud, E. D. Michelakis. A mitochondria-K+ channel axis is suppressed in
cancer and its normalization promotes apoptosis and inhibits cancer growth. Cancer Cell. 11,
37-51 (2007).
2. E. D. MacKenzie, M. A. Selak, D. A. Tennant, L. J. Payne, S. Crosby, C. M. Frederiksen, D. G.
Watson, E. Gottlieb. Cell-permeating alpha-ketoglutarate derivatives alleviate pseudohypoxia in
succinate dehydrogenase-deficient cells. Mol Cell Biol. 27, 3282-3289 (2007).
3. M. Callapina, J. Zhou, T. Schmid, R. Kohl, B. Brune. NO restores HIF-1alpha hydroxylation
during hypoxia: role of reactive oxygen species. Free Radic Biol Med. 39, 925-936 (2005).
4. L. E. Huang, Z. Arany, D. M. Livingston, H. F. Bunn. Activation of hypoxia-inducible
transcription factor depends primarily upon redox-sensitive stabilization of its alpha subunit. J
Biol Chem. 271, 32253-32259 (1996).
5. S. Xie, Q. Wang, H. Wu, J. Cogswell, L. Lu, M. Jhanwar-Uniyal, W. Dai. Reactive oxygen
species-induced phosphorylation of p53 on serine 20 is mediated in part by polo-like kinase-3. J
Biol Chem. 276, 36194-36199 (2001).
6. M. Kaluzova, S. Kaluz, M. I. Lerman, E. J. Stanbridge. DNA damage is a prerequisite for p53-
mediated proteasomal degradation of HIF-1alpha in hypoxic cells and downregulation of the
hypoxia marker carbonic anhydrase IX. Mol Cell Biol. 24, 5757-5766 (2004).
7. R. Ravi, B. Mookerjee, Z. M. Bhujwalla, C. H. Sutter, D. Artemov, Q. Zeng, L. E. Dillehay, A.
Madan, G. L. Semenza, A. Bedi. Regulation of tumor angiogenesis by p53-induced degradation
of hypoxia-inducible factor 1alpha. Genes Dev. 14, 34-44 (2000).
8. T. Schmid, J. Zhou, R. Kohl, B. Brune. p300 relieves p53-evoked transcriptional repression of
hypoxia-inducible factor-1 (HIF-1). Biochem J. 380, 289-295 (2004).
9. L. B. Chen. Mitochondrial membrane potential in living cells. Annu Rev Cell Biol. 4, 155-181
(1988).
10. J. G. Pastorino, J. B. Hoek. Hexokinase II: the integration of energy metabolism and control of
apoptosis. Curr Med Chem. 10, 1535-1551 (2003).
11. J. G. Pastorino, J. B. Hoek, N. Shulga. Activation of glycogen synthase kinase 3beta disrupts
the binding of hexokinase II to mitochondria by phosphorylating voltage-dependent anion
channel and potentiates chemotherapy-induced cytotoxicity. Cancer Res. 65, 10545-10554
(2005).
12. G. Kroemer, L. Galluzzi, C. Brenner. Mitochondrial membrane permeabilization in cell death.
Physiol Rev. 87, 99-163 (2007).
13. A. Barrientos, C. Moraes. Titrating the effects of mitochondrial complex I impairment in the
cell physiology. J Biol Chem. 274, 16188-16197 (1999).
14. S. Pitkanen, B. H. Robinson. Mitochondrial complex I deficiency leads to increased production
of superoxide radicals and induction of superoxide dismutase. J Clin Invest. 98, 345-351
(1996).
15. M. G. Vander Heiden, L. C. Cantley, C. B. Thompson. Understanding the Warburg effect: the
metabolic requirements of cell proliferation. Science. 324, 1029-1033 (2009).
16. P. J. Randle. Regulatory interactions between lipids and carbohydrates: the glucose fatty acid
cycle after 35 years. Diabetes Metab Rev. 14, 263-283 (1998).